η ιστορία μας

η ιστορία μας

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ-ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ

Φέτος συμπληρώνονται 24 χρόνια, από τότε που απ’ τη μία η μεγάλη αγάπη που έχω στα παιδιά όλου του κόσμου και απ’ την άλλη η τύχη, με έσπρωξαν ώστε να ασχοληθώ με το ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Πολλοί μου λένε ότι θυσίασα τη δική μου καριέρα με το να ασχολούμαι από το πρωί ως το βράδυ με τα παιδιά. Δεν θεωρώ ότι θυσιάστηκα, αντίθετα κέρδισα τόσα πολλά, έμαθα τόσα πράγματα, ανακάλυψα έναν εαυτό που δεν ήξερα. Ύστερα, παίρνω και δίνω τόση αγάπη με το να είμαι σε όλες τις παραστάσεις μας παρούσα…

Μόνο οι αγκαλιές που παίρνω μου αρκούν. Φεύγω πετώντας σχεδόν μετά από κάθε παράστασή μας.

Πολλές φορές αναρωτιούνται – κυρίως συνάδελφοι – τι κάνω και οι παραστάσεις μας έχουν κόσμο. Η λέξη ΣΕΒΑΣΜΟΣ νομίζω είναι η λέξη που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε παράσταση που απευθύνεται στα παιδιά. Ύστερα, αυτό που πρέπει να έχει πάντα στο νου του κάποιος που ασχολείται με αυτό το είδος θεάτρου, είναι τα λόγια του μεγάλου ρώσου σκηνοθέτη Κονσταντίν Στανισλάφσκι: «Στο θέατρο για παιδιά οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως και στο θέατρο για μεγάλους. Με μια διαφορά: πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα!!!»

Αν αυτό το μεταφέρεις σε όλους τους τομείς, αν δηλαδή το κείμενο, τα σκηνικά και τα κοστούμια, το φροντιστηριακό υλικό, η μουσική, ο χορός είναι πολύ πιο φροντισμένα από το αν ήταν σε μια παράσταση που απευθύνεται στους μεγάλους, τότε… θα έχεις και επιτυχία. Ύστερα, κάτι άλλο στο οποίο θα πρέπει να δίνει κανείς σημασία είναι να μην υποτιμά τη νοημοσύνη του παιδιού. Όταν ετοιμάζουμε μια παράσταση οι συνεργάτες μου και εγώ, αυτό το κοιτάζουμε πάρα πολύ.

Μεγάλη ευθύνη έχουμε όσοι ασχολούμεθα με το θέατρο για παιδιά. Γιατί εμείς θα διαμορφώσουμε τους αυριανούς θεατές και πρέπει να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το θέατρο, γιατί από το θέατρο έχουν να κερδίσουν. Το θέατρο είναι, ή μάλλον πρέπει να είναι: ΠΗΓΗ ΓΝΩΣΗΣ!

Αν λοιπόν το θέατρο γενικά είναι κάτι πολύ σημαντικό για την κουλτούρα ενός ανθρώπου, το θέατρο για τα παιδιά είναι σημαντικότερο, γιατί μπορεί να προσφέρει, μέσα από έναν μαγικό κόσμο, εικόνες! ακούσματα! μηνύματα! νοήματα! που το παιδί θα πάρει μαζί του φεύγοντας και σίγουρα κάτι θα αφήσουν στην ψυχούλα του. Με άλλα λόγια το θέατρο μπορεί να είναι «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Ένα σχολείο που μπορεί να διδάξει και να μιλήσει με εύληπτο τρόπο για τις αξίες της ζωής.

Μέσα από την ενασχόλησή μου αυτή, λοιπόν, νιώθω ότι με τις παραστάσεις μας, σαν να ποτίζουμε δενδράκια, που θα θεριέψουν και θα γίνουν μια μέρα περήφανα και στέρεα ριζωμένα δένδρα. Έτσι, μπορούν να γίνουν κατασταλαγμένα άτομα. Άτομα που μέσα από το θέατρο θα μάθουν τι τους επιφυλάσσει η ζωή και πώς να την αντιμετωπίσουν…. Και βέβαια, με ενδιαφέρει πάντα, τα έργα που ανεβάζουμε, να έχουν μέσα τους κρυμμένους θησαυρούς.

Θησαυρούς που θα ανακαλύψουν τα παιδιά ώστε μετά το τέλος της παράστασης να πάρουν μαζί τους.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ

Έχουν περάσει 16 χρόνια από τότε που αποφάσισα να πάρω το παραμυθένιο μονοπάτι που οδηγεί στο Θέατρο για παιδιά. μόλις είχα τελειώσει την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχα περάσει κι είχα πειραματιστεί στα λημέρια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και κέρδισα αυτό το θεϊκό δώρο! Την ευκαιρία του να φτιάχνω τα σκηνικά και τα κοστούμια των παραστάσεων της πρώτης μου δασκάλας. Της μητέρας μου. Και λέω «κέρδισα» επειδή η γυναίκα που μου χάρισε τη ζωή δεν είχε καμία διάθεση να μου χαριστεί ως προς το αποτέλεσμα της δουλειάς μου.

Η Κάρμεν είναι μια παθιασμένη γυναίκα με την τέχνη της. Πολύ απαιτητική, την ενδιαφέρει απόλυτα το αποτέλεσμα της συνεργασίας να είναι άρτιο.

Έτσι, απ’ την πρώτη στιγμή και συνειδητοποιημένα κατάλαβα ότι προμηνυόταν μεγάλος αγώνας. Ναι. Μου έδειχνε εμπιστοσύνη αλλά και εγώ όφειλα να αποδείξω ότι άξιζα αυτή την θέση, δίπλα της.

Εξάλλου η σκηνοθεσία, με την σκηνογραφία και την ενδυματολογία υπηρετούν τον ίδιο «αφέντη». Καθόλου ανταγωνιστικά, αλλά αλληλοσυμπληρούμενα. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Κι έτσι, συμφιλιωμένα, έρχεται η κάθαρση μέσα από την θεατρική πράξη. Ήταν δύσκολο….

Ήμουν πολύ μικρή, είχα να αναμετρηθώ με εγωισμούς, με την έμφυτη τάση του «παιδιού», να είναι απέναντι στον «γονιό», να συγκρούεται μαζί του.

Παρ’ όλα αυτά, η τριβή δημιουργούσε σπίθα, η σπίθα φωτιά, που η αληθινή αγάπη την οδηγούσε να μην καταστρέφει αλλά να ζεσταίνει στο τέλος. Έτσι διδάχτηκα στην πράξη, την αξία της αληθινής συνεργασίας και της βαθμιαίας εμπιστοσύνης που δεν χαρίζεται, κερδίζεται.

Ένιωσα ότι αν δεν λατρέψεις αυτό που έχεις αναλάβει να κάνεις, κακό του κεφαλιού σου. Εξαντλείσαι. Η αλήθεια είναι, ότι όσο περισσότερο δίνεις στην δουλειά μας, τόσο πιο πλούσιος γίνεσαι.

Το κοινό, οι άνθρωποι που έρχονται να δουν τις παραστάσεις μας, εισπράττουν αυτή την γενναιοδωρία. Και μας το επιστρέφουν στο δεκαπλάσιο! Το ότι η πλειοψηφία του κοινού μας είναι παιδιά, κάνει αυτή την συνδιαλλαγή ακόμη πιο αγνή και αληθινή. Δεν μπορείς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά. Έρχονται ανυποψίαστα. Βλέπουν πρώτη φορά στην ζωή τους θέατρο! Αποκαλύπτεσαι. Και είτε σε λατρεύουν ή σε αγνοούν. Χρόνο με τον χρόνο έρχονται, ξανάρχονται, μαγεύονται, χαίρονται, μαθαίνουν, ενθουσιάζονται.

Ο στόχος ο δικός μας είναι μέσα από τις παραστάσεις μας να προσφέρουμε γνώση, χρώματα, «αρώματα», ιδανικά, αλήθειες, ομορφιά, χαρά, ταύτιση, όνειρο! Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε κάνει διαδρομές πολλές, αλλά το ταξίδι είναι ΕΝΑ. Με αποσκευές την αγάπη για το θέατρο και ΤΟ ΠΑΙΔΙ, αναζητούμε μέσα από το παιχνίδι της δημιουργίας ουσιαστικά επικοινωνία!

Καλή αντάμωση και φέτος λοιπόν!

 

Κάρμεν Ρουγγέρη: αυτο-βιογραφικά

Το όνομά μου είναι λατινικό και σημαίνει «ποίημα». Ο πατέρας μου ήταν ιταλικής καταγωγής και ήθελε να δώσει στα παιδιά του ωραία ονόματα… Την αδελφή μου τη λένε Ροζάρια.

Είμαι από την Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν από τη Σαντορίνη.

Έχω δύο παιδιά. Τη Χριστίνα και τον Βίκτωρα Κουλουμπή.

Από μικρή έλεγα τα ποιήματα και έπαιζα στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου.

Οκτώ χρονών πήγαμε στην Κύπρο. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής και τον είχαν μεταθέσει στην Λευκωσία. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω θέατρο στο έργο «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Έκανα τον καθρέφτη, έναν ρόλο που είχε πολύ τραγούδι. Τραγουδούσα πάντοτε καλά. Η παράσταση αυτή με σημάδεψε. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Από τότε, όποτε γινόταν κάτι θεατρικό στο σχολείο, επεδίωκα να είμαι και εγώ μέσα.

Ξεκίνησα την καριέρα μου χωρίς ποτέ να φανταστώ ότι στην πορεία θα με απασχολούσε η σκηνοθεσία και η συγγραφή. Ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω ηθοποιός για να αποκτήσω φήμη, ήθελα να γίνω ηθοποιός γιατί ήμουν ευτυχισμένη όταν βρισκόμουν πάνω στη σκηνή. Έτσι, άρχισα να παίρνω μέρος σε διάφορες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο έδωσα εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και πέρασα. Όταν τελείωσα, είχα την τύχη να με διαλέξει ο Δημήτρης Ροντήρης. Ήμουν πραγματικά πολύ τυχερή. Στο ξεκίνημά μου έπαιξα αρχαία τραγωδία στο Ηρώδειο και μάλιστα έναν πρώτο ρόλο. Παράλληλα σπούδαζα κλασικό τραγούδι. Ήθελα να συνδυάσω το τραγούδι με το θέατρο. Ονειρευόμουν να γίνω μια καλή τραγουδίστρια όπερας.

Μπήκα στην Λυρική Σκηνή με το σπαθί μου, δίνοντας εξετάσεις σαν μεσόφωνος κι εκεί είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον σύζυγό μου, Ανδρέα Κουλουμπή. Πιστεύοντας ότι ένα ζευγάρι δεν πρέπει να είναι στον ίδιο εργασιακό χώρο και έχοντας το προνόμιο του τραγουδιού, μπήκα εύκολα στο Εθνικό Θέατρο, όπου παρέμεινα για πολλά χρόνια. Παράλληλα πήρα μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.

Το ότι ασχολήθηκα με το Θέατρο για Παιδιά το οφείλω στα παιδιά μου. Είχαν πολλά ερεθίσματα. Δεν τους αρκούσε να παίζουν απλώς μπάλα ή κυνηγητό στην γειτονιά. Σκέφτηκα, λοιπόν, να φτιάξω μια θεατρική ομάδα για να περνάμε όλοι καλά τα Σαββατοκύριακα – τα παιδιά μου, οι φίλοι τους, αλλά και εγώ.

Μάζεψα 30 παιδιά. Τι πιο ωραίο από το να είσαι παιδί και να ασχολείσαι με το θέατρο! Ξεκίνησα να γράφω γιατί δεν υπήρχαν έργα με 30 ρόλους – ήθελα, βλέπετε, να είναι όλα τα παιδιά ευχαριστημένα. Άρχισα να σκηνοθετώ και ξαφνικά ανακάλυψα έναν εαυτό που δεν ήξερα ότι τον έχω. Όλοι μαζί δημιουργήσαμε την θεατρική μας ομάδα, που την ονομάσαμε «Ρακοσυλλέκτες», γιατί μαζεύαμε, στην κυριολεξία, από τα σκουπίδια άχρηστα – για άλλους – αντικείμενα και φτιάχναμε τα σκηνικά μας. Η Χριστίνα, η κόρη μου, που ήταν τότε 10 χρονών βοηθούσε στην κατασκευή των σκηνικών, μαζί φυσικά με όλα τα παιδιά.

Τους «Ρακοσυλλέκτες» τους βάζω πάντα πρώτους στο βιογραφικό μου. Η ομάδα θέριεψε, ξεχώρισε, πήρε πολλά βραβεία κι έτσι έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να δει την δουλειά μας. Κάποια Χριστούγεννα παίξαμε για τα παιδιά του προσωπικού του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση άρεσε πολύ… Το νέο «κυκλοφόρησε» στους θεατρικούς κύκλους και ο τότε διευθυντής του Ε.Θ. Αλέξης Σολωμός μου ανέθεσε να ανεβάσω δικό μου έργο στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού μας Θεάτρου. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη, που μόλις έγινε διευθυντής ο Νίκος Κούρκουλος μου ανέθεσε τη δημιουργία της Παιδικής Σκηνής του Ε.Θ. «ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΕΚΙ» στο θέατρο Κατίνας Παξινού.

Δύο χρόνια αργότερα μου ζητήθηκε από την Λυρική Σκηνή, όπου τότε ήταν αναπληρωτής διευθυντής ο σύζυγός μου Ανδρέας Κουλουμπής, να δημιουργήσω όπερα για παιδιά, ξεκαθαρίζοντάς μου ότι δεν θα υπήρχε χρηματική αμοιβή. Δέχτηκα… Το ίδιο και κόρη μας Χριστίνα Κουλουμπή, η οποία έκανε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Στην αρχή παίζαμε μόνο τα Σαββατοκύριακα. Όταν όμως έγινε διευθυντής ο μαέστρος Λουκάς Καρυτινός, και βλέποντας την επιτυχία, αρχίσαμε να παίζουμε κάθε μέρα. Το θέατρο γέμιζε ασφυκτικά.

Είμαι πολύ περήφανη για τη δουλειά που κάναμε οι συνεργάτες μου κι εγώ στην Λυρική Σκηνή. Στην Ελλάδα η όπερα ήταν πάντα ένα παρεξηγημένο είδος. Τα παιδιά δεν ήξεραν τι είναι όπερα και η μύησή τους στο είδος αυτό ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικό. Η Παιδική Σκηνή της Ε.Λ.Σ. ξεπέρασε σε εισπράξεις και εισιτήρια την κεντρική σκηνή της και έδωσε σε χιλιάδες παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν όλους σχεδόν τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες της όπερας. (Πιστεύω ότι από τους κλασικούς πρέπει να αρχίζουν τα παιδιά). Τα κλασικά έργα άντεξαν και αντέχουν στον χρόνο, γιατί έχουν αξία και θεωρώ αναγκαίο να φέρνουμε σε επαφή τα παιδιά με ό,τι έχει αξία.

Δυστυχώς ό,τι χτίσαμε επί τόσα χρόνια οι συνεργάτες μου κι εγώ, το 2011 η καινούργια διεύθυνση το γκρέμισε. (Σ’ αυτή τη χώρα πάντα έτσι γίνεται σε όλους τους τομείς). Τι κρίμα!!!

Μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου ήταν οι παραστάσεις που κάναμε για τα παιδιά στο Ηρώδειο. Ήταν μια δική μου ιδέα. Πήγα στον τότε διευθυντή , τον Νίκο Κούρκουλο, και του είπα: «Τι θα έλεγες να ανοίξουμε την πόρτα του Ηρωδείου στα παιδιά;». Ενθουσιάστηκε. Το τακτοποίησε αμέσως. Έτσι… με σύνθημα «Ένα Ηρώδειο γεμάτο παιδιά» το σπουδαίο αυτό θέατρο πλημμύρισε από χιλιάδες μικρούς θεατές όλων των ηλικιών. Η χαρά μας ήταν μεγάλη. Έχω ακόμα στ’ αυτιά μου τα λόγια του Ν. Κούρκουλου: «Πού τον έβαλες τόσο κόσμο;». Από τότε και για πολλά χρόνια οι Παιδικές Σκηνές του Ε.Θ. και της Λ.Σ. γέμιζαν το Ηρώδειο με παιδιά που ερχόντουσαν από όλη την Ελλάδα. Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Παιδιά και γονείς χειροκροτούσαν όρθιοι στο τέλος κάθε παράστασης. Ήταν ένα θέαμα που σε γέμιζε ευτυχία. Αλλά και εδώ η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσαν κάποιοι να την αντέξουν. Έτσι, ο καινούργιος διευθυντής του φεστιβάλ, το 2005, κατήργησε όλες τις παραστάσεις που απευθύνονταν σε παιδιά.

Τα σχόλια δικά σας….

Στο θέατρο για παιδιά τα πράγματα είναι πολύ ουσιαστικά. Κι αυτό μπορείς εύκολα να το καταλάβεις, αν, έστω και για μία μόνο φορά, παρακολουθήσεις μια παράσταση μέσα από τη σκηνή, κρυφά, από τις κουίντες. Τότε μαγεύεσαι! Και τότε μπορείς να καταλάβεις την προσφορά μιας καλής παράστασης.

Το συνηθίζω να βλέπω ανάποδα τις παραστάσεις μου, πίσω από τις κουίντες, για να δω πως κερδίζεται η προσοχή των παιδιών. Είναι μαγικό…

Πάντα, όταν ετοιμάζω μία παράσταση, λοιπόν, προσπαθώ να τη βλέπω μέσα από τα μάτια των παιδιών. Αυτό με βοηθάει πολύ και μπορώ να πω ότι με καθοδηγεί.

Σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις είμαι παρούσα. Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή ηθοποιούς και θεατές.

Είναι υπέροχο να βλέπεις πως ξεκινούν να παρακολουθούν το έργο ατίθασα και άτακτα πολλές φορές πλασματάκια κι ύστερα, λίγο-λίγο να ηρεμούν, να χαίρονται, να προσπαθούν να καταλάβουν το καθετί, να γεύονται την κάθε κίνηση, την κάθε εικόνα, την κάθε λέξη… Δεν χρειάζεται εξήγηση… Είναι σίγουρο πως το θέατρο μπορεί να αγγίξει την παιδική ψυχή και, βέβαια, να την αναστήσει!

Πολλές φορές με ρωτάνε πώς προλαβαίνω όλα αυτά με τα οποία ασχολούμαι. Όχι μόνο προλαβαίνω, αλλά μου μένει και πολύς ελεύθερος χρόνος να μαγειρεύω και να γυμνάζομαι. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μαζί, φτάνει να βρεις τον τρόπο και να το θέλεις πολύ.

Χριστίνα Κουλουμπή: αυτο-βιογραφικά

Γεννήθηκα στην Αθήνα, ένα χειμωνιάτικο βαθύ βράδυ κοντά στο ξημέρωμα. Εύκολα και πρόωρα, με έναν πόνο. Οι δυο γονείς μου, ερωτευμένοι μεταξύ τους, ερωτευμένοι με την δημιουργία. Πάντα τους θυμάμαι, ανήσυχα πνεύματα, να μην εφησυχάζουν ποτέ. Κάθε μέρα και μια ευκαιρία για να γίνονται καλύτεροι. Η γιαγιά μου, η Χριστίνα, στο πλευρό μας πάντα, σταθερός και ακούραστος φύλακας άγγελος όπου την χρειαζόμασταν.

Ο πατέρας μου, με το που άνοιγε τα μάτια, έκανε γυμνάσματα στην χρυσή φωνή του. Μοναδικός λυρικός τραγουδιστής. Βαρύτονος.

Η μητέρα μου, πολυτάλαντη, εφευρετική και αεικίνητη, πεταγόταν από την τέχνη της υποκριτικής, στην ζωγραφική και αντίστροφα.

Θυμάμαι τα απίστευτα παιχνίδια μας που είχανε να κάνουν πάντα με την φαντασία. Βάζαμε μουσική, και εγώ γινόμουνα πουλάκι που πετούσε, νεράιδα που έκανε μαγικά, πριγκίπισσα που έτρεχε μέσα στα δάση. Χόρευα και όποιος φίλος των γονιών ερχότανε στο σπίτι, θέλοντας και μη, χειροκροτούσε την παράσταση της μικρής Χριστίνας. Διαφορετικά δεν ησύχαζα.

Αργότερα, δίπλα στους γονείς μου που ζωγράφιζαν μπομπονιέρες (ο βαρύτονος μπαμπάς συμπλήρωνε τελίτσες για ματάκια με μεγάλη επιτυχία), έβαζα και εγώ τις πρώτες πινελιές μου. Ανακάλυπτα αυτόν τον χρωματιστό κόσμο, που σε καλεί στα βάθη του και που βοηθά να παρασύρεις και άλλους σ’ αυτό το πλασματικό σύμπαν. Φαίνεται ότι κατάλαβα από πολύ νωρίς την δύναμη που μπορεί να έχει η ζωγραφική και τα μηνύματα που μπορεί να περάσει.

Δεν ήξερα γράμματα, ζωγράφιζα όμως την μικρή Χριστίνα με ένα άσπρο συννεφάκι πάνω από το κεφάλι της και ζητούσα από τους γονείς μου να γράψουν στο κενό «αχ πόσο θα ήθελα να έχω ένα αδερφάκι». Αυτές οι ζωγραφιστές ευχούλες, σαν τάματα, (ρομαντική εκδοχή θα μπορούσε να ειπωθεί και στυγνός πόλεμος νεύρων, είχαν το αποτέλεσμά τους). Σαν να ψιθύρισα στο αυτί του Θεού και …… Ναι!!! ο αδερφός μου ο Βίκτωρ γεννήθηκε.

Κλασσικά βέβαια, η πρωτότοκη έχασε την μοναδικότητα, όταν ήρθε το πολυπόθητο μωράκι!!! Είχα διαδώσει σε όλη την γειτονιά, ότι ο αδερφός μου είναι τέρας. Μετά το πρώτο σοκ, τον λάτρεψα και τώρα τον θαυμάζω απεριόριστα.

Αυτά με τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.

Αργότερα, άλλος σταθμός ορόσημο, η συνάντησή μου με την Ρένα Ανούση-Ηλία. Τυχερό παιδί, κληρώθηκα στην Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης. Εκεί, μαζί με άλλους εξαιρετικούς καθηγητές, ο κάθε ένας στον τομέα του, με «περίμενε» αυτή η γυναίκα, η κορυφαία παιδαγωγός, και εκπληκτική χαράκτρια – ζωγράφος. Δίδασκε καλλιτεχνικά, αλλά αυτό που κυριαρχούσε ήταν η αγάπη της για τον καθένα από μας τα παιδιά ξεχωριστά. Τα μάτια της διέκριναν τους κρυμμένους μας θησαυρούς που ήταν έτοιμοι να βγουν στην επιφάνεια. Ξεμυτίζανε οι θησαυροί και εκείνη τους μεγέθυνε κάνοντάς τους τεράστιους, ικανούς να κατακτήσουν όλη τη γη. Ο μελίρρυτος λόγος της και ο ποταμός γενναιοδωρίας που είχε και έχει (είναι πάντα η πρώτη θεατής των παραστάσεών μας) με ακολουθεί πάντα.

Άλλος σταθμός! Η θεατρική ομάδα «Ρακοσυλλέκτες». Έφηβοι και παιδιά όλων των ηλικιών, μαζί και η Κάρμεν, ανακαλύπταμε την τέχνη της ζωής μέσα από το θέατρο. Ομαδικότητα, ανάδειξη του προσωπικού ταλέντου μας , χαρά, οι πρώτοι αγνοί έρωτες, παιχνίδι και υπευθυνότητα ταυτόχρονα!!! Έμαθα πολλά μέσα από αυτή την συνύπαρξη. Γοητεύθηκα, μαγεύτηκα… ίσως γι’ αυτόν τον λόγο αποζητώ αυτό το «ΜΑΖΙ» ακόμα και τώρα.

Μετά….

Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών…

Ανώτερη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Σπουδαίοι καθηγητές, θεατράνθρωποι. Απέπνεαν σεβασμό και άρωμα άλλης εποχής. Αριστείο.

Ακολουθούν πλήθος παραστάσεων. Στον Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στο Ελεύθερο Θέατρο, όλες με αξιόλογους σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας σαν ηθοποιός, πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Απέκτησα εμπειρία θεατρική και δημιούργησα δυνατές σχέσεις με συναδέλφους και συνδημιουργούς επί σκηνής. Παράλληλα δοκίμαζα τις δυνάμεις μου, σαν σκηνογράφος – ενδυματολόγος, φτιάχνοντας τρία και τέσσερα έργα την σεζόν, πάντα στην ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ. Δημιούργησα ένα πυρήνα συνεργατών, που δουλεύουμε μαζί μέχρι και τώρα!!! Η Έρρικα, η άξια βοηθός μου και λατρεμένη πια φίλη, η Τέτα, η καλόψυχη, φιλότιμη μοδίστρα, η Πένυ, η τεχνίτρα δασκάλα του σωστού ρούχου, η Δήμητρα, η χρυσοχέρα κατασκευάστρια σε ότι ζητά ο νους μου, ο Νεκτάριος, ο Σωκράτης, ο Άγγελος, ο Θωμάς, ο Φρέντυ. Συνεργάτες ένας και ένας, που χρόνο με τον χρόνο, γνωριζόμαστε και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον όλο και περισσότερο.

Το θέατρο, ομαδική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Η ισχύς εν τη ενώσει. Αυτό είναι το σύνθημά μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα ξεκάθαρο όραμα και αυτό να μεταδίδεται στους συνεργάτες.

Το θέατρο μπορεί να είναι πηγή γνώσης, ρυάκι καλαισθησίας, ποταμός επικοινωνίας, θάλασσα ψυχαγωγίας. Μέσα από την δική μου οπτική και έχοντας συντρόφους ομοϊδεάτες, αυτή τη διαδρομή θέλω να ταξιδεύω.

βρείτε στο eshop μας