Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς και μία βασίλισσα που ζούσαν σ’ ένα μεγάλο νησί. Το νησί αυτό δεν ήταν πολύ πλούσιο, όμως αυτός που  κυβερνούσε ήταν άξιος. Όλα τα καλά τα είχε ο βασιλιάς, την αγάπη του λαού, τα πλούτη που δίνει η εργασία και μία πολύ καλή βασίλισσα. Όταν μάλιστα απόκτησαν και ένα κοριτσάκι, η ευτυχία τους μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Κάλεσε στη βάφτιση όλο το λαό του και έγινε μεγάλο γλέντι. Την ώρα λοιπόν που όλοι γλεντούσαν, οι νεράιδες του νησιού μαζεύτηκαν γύρο από την κούνια του μωρού για να του δώσουν από μία ευχή. Η μία έδωσε ομορφιά. Η άλλη ωραία φωνή, η τρίτη έδωσε χάρη, η τέταρτη εξυπνάδα. Η πέμπτη όμως, δεν έδωσε τίποτα απ’όλα αυτά, έσκυψε μόνο στο προσκεφάλι του μωρού και του ψιθύρισε. «Είμαι η Mοίρα. Εγώ δε θα σου δώσω μία ευχή όπως έκαναν οι άλλοι. Εγώ θα σε προστατέψω από την ίδια τη ζωή σου μικρή μου. Θα θελα να μη λυπηθείς και να μην κλάψεις ποτέ!». Χτύπησε ύστερα με το μαγικό ραβδί της ελαφρά τη βασιλοπούλα στο στήθος.  Την πήρε την καρδιά, την έκλεισε σ’ ένα χρυσό κουτάκι και χάθηκε μέσα στη νύχτα χωρίς να μπορέσει κανείς να τη σταματήσει.

Τρομαγμένοι έτρεξαν ο βασιλιάς και η βασίλισσα στην κούνα του μωρού να δουν αν ζούσε το παιδί. «Τώρα χωρίς καρδιά πως θα μας αγαπήσει;» ρώτησε η βασίλισσα. «Χωρίς καρδιά πως θα κυβερνήσει;» είπε ο βασιλιάς. Ήταν τόση η λύπη τους που άρχισαν να κλαίνε απελπισμένοι. Τότε… από μακριά είδαν τη Ζωή να έρχεται. «Ξεχάσαμε τη Ζωή! Αυτή ίσως μας σώσει! Κυρά Ζωή σε παρακαλώ είσαι η τελευταία. Μπορείς να ξαναδώσεις στην κόρη μας τη καρδιά της;». «Δεν γίνεται», απάντησε η Ζωή. «Η Μοίρα είναι ισχυρότερη από μένα. Η Μοίρα ορίζει τη ζωή. Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να σας δώσω αυτό». Έβγαλε από το κόρφο της μία αλυσίδα που στην άκρη είχε ένα χρυσό κλειδάκι. «Αν ποτέ θελήσει η ίδια η βασιλοπούλα να αποκτήσει πάλι την καρδιά της, τότε μ’ αυτό το κλειδάκι…».