Η αλήθεια ειναι οτι στην αρχή ,δεν το πήρα στα σοβαρά…Πίστευα οτι ήταν υπερβολή να σταματήσουμε τις παραστάσεις μας που λάτρευα .Είχαν μεγάλη ανταπόκριση απο τους μικρούς αλλά και μεγαλύτερους φίλους μας, συνδημιουργούσαμε καθημερινά με αγαπημένους συναδέρφους!Ενιωθα οτι ήταν αδικία να σταματήσει η δουλειά μας έτσι άδοξα…. Επρεπε να φυλαγόμαστε στο γυμναστήριο,στις συναναστροφές μας …Σιγά σιγά,τα δυσοίωνα νέα της Ιταλίας,με προσγείωσαν..Η παγκόσμια πανδημία ήταν μια πραγματικότητα,που δεν άφηνε περιθώριο..Η απομόνωση ήταν το μοναδικό ‘’μονοπάτι’’που μπορούσαμε να διαβούμε… Και τότε συνειδητοποίησα οτι ‘’το εμπόδιο,είναι ο δρόμος’”!Ναι,θα θυσίαζα την ελευθερία κινήσης,τις βόλτες,την πολύτιμη  σωματική επαφή με τους    ανθρώπους που αγαπώ,αλλά θα κέρδιζα τον αγώνα με άλλον τρόπο!!! Η απομόνωση θα μου έδινε την ευκαιρία να κάνω όλα τα πράγματα που δεν είχα ποτέ άλλοτε τον χρόνο για αυτά…Δράσεις,που ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με βάραιναν,αλλά δεν γινόταν -εκ των πραγμάτων-να γίνουν.       

Ντουλάπες ,συρτάρια,βιβλιοθήκη,CD,DVD,μικροπράγματα,τάπερ,σκέυη μισά που έψαχναν απεγνωσμένα το ταίρι τους για να λειτουργήσουν…Ολα,μπήκαν επιτέλους σε τάξη!!!!Ξεκαθάρισαν ,έλαψαν,αποκαλύφθηκαν!!!!!Το γραφείο μου,ήταν μέχρι τώρα,η ‘’ζούγκλα του σπιτιού’’…Ανεκμετάλλευτο,και τρομακτικό με φόβιζε….σαν την αρκούδα που κοιμάται την χειμερία νάρκη της ,αγκαλιά με λογαριασμούς και χαρτομάνι που αρνιόμουν να αντιμετωπίσω….ε,λοπόν,κατάφερα να εξημερώσω τον χώρο,και αυτή την στιγμή,αναμετριέμαι με την σκέψη μου,απολαμβάνοντας αυτό,το πιο αγαπημένο δωμάτιο του σπιτιού!!!!!

Μετά απο την υλική ευταξία -οικονομία ,την τακτοποίηση το συγύρισμα  του σπιτιού,σειρά είχε το μπουκλωτό αφανιασμένο κεφάλι μου…..Πολλές σκέψεις,πολλοί φόβοι,αμέτρητα όνειρα….Είχα την ευτυχία να συμμετέχω σε ένα σεμινάριο ευζωιας του -φίλου πια-Κωσταντίνου Καρυπίδη!ΤΩΡΑ υπήρχε ο χρόνος και η διάθεση,να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία που συζητούσαμε και που είχε μοιραστεί με μένα κι άλλους υπέροχους συναγωνιστές !!!!Το συναρπαστικό ταξίδι που επιθυμούσα ,προς αναζήτηση του ιδανικού μου εαυτού,είχε ήδη ξεκινήσει!!!!

Διαλογισμός, Γυμναστικη, μαγειρική,υπνος, χάδια στην Λάκσμι(το σκυλάκι μου) μελέτη,  ανάγνωση άρθρων που με ενδιαφέρουν, ενδοσκόπηση γεμάτη αλήθειες….!Ενα πρόγραμμα αυτοβελτίωσης,που σίγουρα (ακόμα και κάτω απο αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες,της διαφορετικής συνθήκης του χρόνου),δεν έχει τέλος…Μόνο ολοένα καινούργιες ‘’αρχές’’…!

Συνδέθηκα ουσιαστικά με τα ‘’θέλω μου’’,συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου,με γνώρισα λίγο παραπάνω…Αυτή την στιγμή,εγώ,που είχα τρόμο μπροστά στον υπολογιστή,πατώ με θάρρος τα πλήκτρα(όχι δεν υπάρχει το επικίνδυνο κουμπί που θα ανατινάξει με μια λανθασμένη μου κίνηση τον κόσμο όλο)!!!!!!Παρακολουθώ ένα πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο φωτισμού του ‘’Θεάτρου των Αλλαγών'',του Αλ.Πολιτάκη διαδικτυακά,και ευγνωμονώ το σύμπαν που ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο,τα εικαστικά και την ΤΕΧΝΗ που δίνει τόση ομορφιά στην ζωή όλων μας!!!!!   

Κι εδώ δεν μπορώ παρά να αποδώσω την ύψιστη σημασία που έχει ο Πολιτισμός,στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας ολάκερης!!! Τα συναισθήματα που γεννιούνται όταν ‘’βουτάς’’σε μια θεατρική παράσταση,ένα βιβλίο,έναν ζωγραφικό πίνακα,ένα γλυπτό,μια κινηματογραφική ταινία,όταν σε αγκαλιάζει η μελωδία ενός τραγουδιού,ενός συμφωνικού έργου παιγμένο απο μια πολυπληθή ορχήστρα ή κι απο ένα μόνο όργανο!!!ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΕΞΥΜΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΑΝΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!!!Είναι η έκφραση μας,η ενότητα μας,ο θησαυρός των αρετών μας!

Αλλά,ναι,υπάρχει παρανόηση κάποιες φορές...ακόμα κι αν φαίνονται μαγικά και αβίαστα φτιαγμένα,κρύβουν πολύ πόνο,πολλές θυσίες,πολλές ματαιώσεις, πολλές ικανότητες που έχουν αναδυθεί μετά απο πολλή δουλειά….και σίγουρα ,δεν είναι χόμπυ…οι Καλλιτέχνες,είμαστε ριψοκίνδυνοι…Συνήθως η επιλογή μας να κάνουμε επάγγελμα την τέχνη μας,έχει εκ προοιμίου την αβεβαιότητα της επιτυχίας .Είμαστε συνηθισμένοι στα δύσκολα….Αλλά τώρα….    

Βιώνουμε κοσμοιστορικές στιγμές.Απαγορέυονται οι παραστάσεις,οι συναυλίες….οι συναθροίσεις των ανθρώπων που αποτελούν το κοινό μας.Ουσιαστικά,καταργείται ο λόγος ύπαρξης μας…Χρειάζεται να βρεθεί ένας τρόπος επικοινωνίας ,μια άλλη φόρμουλα συνύπαρξης που θα αποφέρει και πρακτικά οφέλη στον κάθε έναν απο εμάς ξεχωριστά…ΚΙ αυτό αφορά όχι μονο τους καλλιτέχνες που φαίνονται αλλά κι έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό επαγγελματιών που είναι ζωτικής σημασίας η συνεισφορά τους στο ταξιδι του αποτελέσματος μέχρι να φτάσει στο κοινο….Τεχνικοί,συνεργάτες σε όλα τα πόστα σταματούμε να εχουμε δουλειά.

Καταλαβαίνω οτι είναι δύσκολο,δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει αλλά πέρα απο την ατομική ευθύνη που σίγουρα φέρουμε,υπάρχει και η συλλογική ευθύνη.Η Πολιτεία θα έπρεπε να αναλάβει τον ισχυρο ρόλο της διάσωσης  των ανθρώπων που ζουν απο την Τέχνη για την Τέχνη.Δεν είμαστε αόρατοι. Αισιοδοξώ,επιθυμώ και εξελίσσομαι μέρα την ημέρα και περισσότερο….θα θυμηθώ μια ρήση ενός Βουδιστή μοναχού,και θα σας στείλω έτσι την αγάπη μου.,’’Χωρίς λάσπη δεν έχεις λωτό’’….!!!!